Medical News

Chrząstka stawowa to tkanka, na którą powinno się specjalnie zwracać uwagę, ponieważ raz zraniona praktycznie nie ma możliwości regeneracji. Co ciekawe, naruszenia obejmujące fragment grubości chrząstki nie regenerują się niemal w ogóle. Naruszenia obejmujące kompletną grubość chrząstki, dochodzące aż do podchrzęstnej kości (z jej naczyniami krwionośnymi) przejawiają pewną predyspozycję do regeneracji. Jest to uwarunkowane wędrówką z naczyń krwionośnych kości (chrząstka nie posiada własnych naczyń krwionośnych) komórek macierzystych (np. mezenchymalnych komórek macierzystych). Na nieszczęście, tkanka która tworzy się wskutek takiej regeneracji zwykle znacznie odbiega od chrząstki prawidłowej. Jest ona zazwyczaj intensywnie zwłókniała, zawiera kolagen I i nie ma cech mechanicznych koniecznych do prawidłowego funkcjonowania stawu. Stawy są pokryte chrząstką szklistą. Tkanka ta nie obejmuje kolagenu I, zamiast niego mieści kolagen typu II. Odznacza się ona zdolnością do przenoszenia dużych obciążeń ściskających. Gwarantują ją proteoglikany, wiążące wielką ilość wody i aktywne jak sprężyna. Komórki, jakich morfologia jest sferyczna i zawiązują na ogół twz. grupy izogeniczne w jamkach z macierzy międzykomórkowej, tworzą jedynie ok. 10% kubatury tkanki. Chrząstka stawowa bez trudu ulega zranieniu przez wzgląd na okazałe obarczenia którym jest poddawana (zwłaszcza w obszarze stawu kolanowego). Sztuka lekarska nie ma nazbyt wielu procedur umożliwiających rehabilitację takich zranień. Jedną z procedur jest metoda mikrozłamań: w rejonie uszkodzenia nawierca się małe otworki sięgające do warstwy kości, aby umożliwić migrację komórek macierzystych i stymulować tok regeneracji. Inna metoda opiera się na przeprowadzaniu przeszczepów chrzęstno-kostnych. Mogą to być zarówno przeszczepy autologiczne (materiał wywodzi się od tego samego pacjenta, z nieobciążonych obszarów stawu) jak i allogeniczne (od innej jednostki). Najnowocześniejsza procedura kurowania skaleczeń chrząstki opiera się na implantacji chondrocytów autologicznych. Aby dokonać zabiegu lekarz musi pobrać kawałek chrząstki z nieobciążonego fragmentu stawu. Później izoluje się z nich komórki, jakie następnie hoduje się i namnaża in vitro. W naczyniu hodowlanym chondrocyty przymocowują się do powierzchni naczynia i wobec tego istotnie modyfikuje się ich morfologia. Chondrocyty należą do komórek, jakie dosyć ochoczo propagują się in vitro. Po uzyskaniu właściwiej ilości tych komórek, implantuje się je pacjentowi w położeniu uszkodzonej chrząstki. Implantowane komórki dokonują regeneracji tkanki.